19. Za dźwiękiem słów

Emeli Sandé - My Kind of Love

Jesteś częścią moich myśli

                Dźwięk rozchodził się po mieszkaniu miarowo, wybijając rytm. Kropla po kropli, spadały do zlewu, odbijając się z charakterystycznym dźwiękiem o metaliczną powierzchnię. Wcześniej Ags miała na tym punkcie fobię – dokręcała kran, gdy tylko pierwsze krople spadały.

                Daniel spojrzał na nią trochę rozczarowany tym niecodziennym zachowaniem. Znał ją na tyle,  że zorientował się, iż coś było nie tak. Nie ruszyła się już po pierwszej spadającej kropelce, a to coś musiało oznaczać. Znając jej zasady odnośnie oszczędności było to dla niego już normalne, więc teraz niezrozumiale skrzywił się.  Zniecierpliwiony tym wszystkim spojrzał na nią zdawkowo, ale nawet nie zaszczyciła go wzrokiem, patrzyła gdzieś w dal, za oknem zmąconymi oczami.

                Chłopak powoli wstał, zakręcił kurek i oparł się rękoma o kuchenne krzesło, nie bardzo wiedząc jak zacząć rozmowę. Był pewien, że ważna rzecz zaprzątała jej głowę, a jak wypada na dobrego przyjaciela, którym chyba ostatnio się mianował, zaczął uważnie się przyglądać postaci dziewczyny.

                –  Ags, mów – zażądał, lecz odpowiedziała mu cisza.

                Intensywnie obgryzała końcówkę ołówka z dość poważną miną, skupiona na czymś za oknem. Jednak po chwili skuteczne spojrzenie Daniela, wyrwało ją z transu. Zrozumiała, że brunet chciał coś tym patrzeniem zasugerować, więc zwróciła się do niego, odsuwając grafit od ust.

                – Hm? – mruknęła.

                – Pytam, co się dzieje.

                Spojrzała na niego sceptycznie, marszcząc czoło, ale po chwili na jej twarzy zakwitł szczery uśmiech. Nie potrafiła drażnić nikogo swoimi życzeniami, zwierzać się z marzeń, czy myśli, gdy ktoś tego pragnął. Zamiast odpowiedzieć skupiła się na pracy, jaką robiła. Udała, że to pytanie nie potrzebowało odpowiedzi. Z werwą zaczęła gryzmolić na białym skrawku papieru, wysypując pomysły, jakby to od nich zależało jej życie. Ale tak naprawdę nic konkretnego nie powstawało na kartce, kreśliła bazgroły, udając, że to coś cennego.

                –Rozumiem, będziesz milczeć – odezwał się Daniel, przystępując z nogi na nogę. – Mamy czas.

Zwrócił głowę w stronę okna, które przysłaniała do połowy zwiewna, już lekko szarawa firanka z kolorowymi kokardkami, przypiętymi przez Ags, by zakłócić zwykłość materiału. Chłopak uśmiechnął się sztucznie i doskonale wiedział, że Ags w końcu przemówi.

– Musisz być taki… – pstryknęła palcami  – dręczący?

                – Dręczący? Zauważyłem, że lubisz słowa z dźwięcznymi głoskami.

                Zaśmiała się z jego uwagi, kręcąc głową. Wiedziała, że Daniel lubił się z nią przekomarzać, pozorując obrażonego, tym samym stawał się jej bardziej droższy. Budował tę więź na podstawie zabawnych zdań. Nagle dziewczyna uświadamiając to sobie, przerwała swoją pracę i nieśmiało skierowała spojrzenie na Daniela, który ewidentnie zmniejszał powierzchnię malutkiej kuchni swoim ciałem, gdy tak stał.

                – Daniel? – zapytała cicho.

                – Tak? – odwdzięczył się jej uśmiechem, przecząc temu co przed chwilą grał.

                – Dlaczego… – wzięła głęboki oddech – tu jesteś, ze mną?

                Nie odpowiedział od razu, skupił się, pilnując swoich rąk i języka, by nie palnąć jakiegoś głupstwa. Zdawał sobie sprawę, że szedł po grząskim lodzie, który lada chwila mógł załamać się. Wiedział, jak Ags potrafiła zareagować na niewłaściwą uwagę w nie do końca odpowiednim czasie. Postanowił uważnie dobierać słowa, starając się nie zmącić niczyjego spokoju.

                – Bo po prostu jestem – rzucił przelotnie, mając nadzieję, że ta wolna uwaga rozbawi Ags i szatynka przestanie pytać, jednak ona tylko pokręciła kolejny raz głową, wyczekując na dalszy ciąg. W końcu chłopak zirytował się i odrzekł – To głupie pytanie.

                – Wiem, ale chcę wiedzieć. Podstawowy błąd to, to że nie pytamy, nie rozmawiamy, ale milczymy z nadzieją.

                – To źle, że czekamy?

                – Tak – poprawiła kosmyk włosów zakładając go za ucho, nagle niepewna, zastanawiając się, czy aby na pewno mogłaby się z tym zgodzić.

                – Dlaczego niby?

                – Bo ja tak mówię, Daniel – zachichotała. – Nie odpowiesz mi, prawda? Boisz się, że… że oberwiesz?

                – Taa – powiedział wydychając głośno powietrze. – Jesteś nieobliczalna.

                – To źle? – zapytała wyzywająco, powtarzając jego ton.

                – Nie, skąd. Tylko… musisz być taka – pstryknął palcami, udając, że szuka właściwego słowa, a jednocześnie parodiując ją – dręcząca?

                Pomieszczenie wypełnił głośny śmiech dziewczyny, gdy usłyszała jak wypowiada ostatnie słowo specyficznie dzieląc na sylaby. Wychyliła się na krześle, zasłaniając usta dłonią. Daniel zadowolony obserwował jej zachowanie, szczęśliwy, że udało mu się ją rozśmieszyć. Tym razem wygrał – pomyślał.

                Tylko tę sielankową atmosferę zakłócił dźwięk wibrującego telefonu, który zaczął poruszać się po drewnianym stole. Dziewczyna natychmiast spoważniała i musiała zmienić pozycję, by dosięgnąć komórki, ale nim jej palce zasłoniły ekran, tak by brunet nie mógł dostrzec kto zniszczył tę chwilę, zdążył zauważyć wyświetloną nazwę dzwoniącego – Ashton. Zaskoczony, próbował wyrzucić z siebie myśl, że o czymś nie wie, że ktoś obcy wyrywa mi przyjaciółkę z kuchni. Jakoś przez moment stracił humor, odprowadził tylko wzburzoną szatynkę wzrokiem, która zamknęła delikatnie drzwi pokoju obok, ale zdążył jeszcze usłyszeć dźwięczny głos z jakąś nutką, ukrywającego się podniecenia:

                – Hallo?

                Później został sam w kuchni, a za oknem zapadał już zmrok, na ulicach zaczęły zapalać się lampy, odbijając światło o resztki białej poświaty śniegu. Widać było, że wiosna jest blisko, a wraz z nią nowe niewiadome wyzwania przyszłości, która potrzebowała takich przydrożnych światełek, by móc połapać się w tej szarości i odnaleźć swoje kierunki świata. 

***

Macie całkowitą rację, bo to moja historia i to ja mam prawo ją prowadzić, ale potrzebuję waszych opinii, bo to one w ogromnym stopniu kształtują to co tu się dzieje. Jedno słowo, jedno zdanie wpływa. :)

 Często tracę wiarę, brakuje mi sił, ale stawiam sobie wyzwania. Ostatnio miałam wrażenie, że lepię tutaj wszystko i nic, nie buduję solidnych fundamentów, bawię się, plącząc. Doszłam do wniosku, że potrzeba zmian. Chcę wymyślić coś niepowielanego, ale wszystkie dalsze moje plany stają się nierealne, więc trzymam się tego co jest teraz, myślę, że tak będzie lepiej.

I jak się prezentuje tutaj Daniel? ;)