16. Czasem powrócić.

Willamette Stone - I want what you have

 

Ludzie znikają tak samo jak się pojawiają – niespodziewanie i w najmniej nieoczekiwanych momentach. 

Zauważyła już dawno, że nie da się uciec od problemu. Czasem myślała, że gdy odłoży coś na dalszy plan, dorośnie do powrotu, by zająć się tym. Niektórzy doskonale potrafili zorganizować sobie życie, inni skakali to tu, to tam, a ona mogła się teraz kręcić wokół własnej osi, unosząc ręce ku księżycowi, a po tym śmiałym wygłupie, spojrzała niepewnie na chłopaka, który mimo uśmiechu, nadal trzymał ręce w kieszeniach i patrzył na nią, kręcąc głową. Sam nie wiedział, czy ten przypadek był dobry i czy powinien spotkać tę dziewczynę. Widocznie coś było pisane, żeby znów mógł ją ujrzeć. Wydawała się taka odrealniona i lekko niepasująca do  tego świata. A on chyba już zaprzepaścił swoją szansę, by ją poznać.

Trudne doświadczenia kształtują naszą osobowość i wywierają ogromny wpływ na nas samych, choć wcale o tym nie mamy pojęcia, nawet nie wiemy dokładnie kiedy nastąpił przełom. I chyba Ashton nie wiedział co się z nim działo przez kilka miesięcy, stał się bardziej milczący, a chwilami obojętny, aż zimny. Ags chyba wyczuła to coś w nim i przestała zachowywać się mało poważnie. Odszukała jego ciemnych oczu, które skutecznie skrywał.

–  Przepraszam – powiedziała – nie znamy się wcale. Ty idź w swoją stronę, tak jak chciałeś. Już nigdy…

– Cii – wyszeptał, przykładając palec do ust. Niezrozumienie przez moment gościło na twarzy dziewczyny, wciąż zastanawiała się co może też on powiedzieć. – Nie chcę nic mówić. Nie chcę myśleć.

–  Coś się wydarzyło w twoim życiu? – natychmiast odgadła. –  Kiedyś chciałam zagłuszyć brak dźwięku, ale człowiek musi być zdolny do wyrzeczeń, smutków, jak i do radości.

Przez jakiś czas miedzy nimi zapanowała cisza, którą przedarł dźwięk nadjeżdżającego samochodu, który oświetlił mocniejszym światłem ich postacie, ale zaraz zniknął w dali, skręcając gdzieś w bok. Niebieskie oczy Ags, odruchowo, podążyły za nim.

– Nie rozumiem cię zwykle, ale podobało mi się to – powiedział. – Miło było cię spotkać tu…

Nagle myśli dziewczyny zaczęły biegać, szukając deski ratunku, bo wiedziała co te słowa oznaczają. Nie mogła liczyć na to, że mogłaby kogokolwiek zatrzymać. Wszyscy lecieli w swoją stronę, tak jak i ona omijała nawet przyjaciół. A mur, który wybudowała, opadł i znów wpuściła do środka jego osobę, gdy tylko go zobaczyła. Nie pozwoliłaby mu tak łatwo uciec, chciała próbować. Ale bała się, ze nie podoła.

– Nie możesz mi nic obiecać – powiedziała, jakby do siebie, wspominając ich ostatnią rozmowę, jakieś pół roku temu. Nie zastanawiała się nawet co on tu robi, w tym miejscu i skąd się tu wziął. Chciała go tu po prostu zatrzymać.

– To nie tak. Musiałem wyjechać, bo się trochę posypało. – Uśmiechnął się blado. – Ale nie muszę się nikomu tłumaczyć.

Kiwnęła głową, odwracając wzrok. Też nie cierpiała spowiadać się ze swoich czynów, myśli i doświadczeń, gdy ktoś inny tego chciał. Wolała wylewać to wtedy, gdy miała na to ochotę, więc nic nie powiedziała. Spojrzała na pustą ulicę i oddychała miarowo.

– Ags – zawołał jeszcze – nie chcę cię rozczarować.

– Cały czas to robisz – szepnęła do siebie – ale prawie cię nie znam.

 Delikatny wiatr unosił jej włosy, które gramoliły się pod oczy, zakłócając widoczność, wiec wyciągnęła dłoń, by trochę uporządkować ten bałagan. Na nikim nigdy nie można polegać. Wszyscy wracają do tego co było, lub są tak mocno przywiązani do drzewa w ciemnym lesie, że nie potrafią się oderwać. A chyba Ashton do tych drugich należał. Sam kazał się tam umocować i nigdy już nie chciał wyjść ze spontaniczną decyzją, choćby skoczenia w morskie fale – pomyślała. Wciąż rozważał, lecz był statyczny.

– Właściwie, nie wiem czy chcę cię poznawać – powiedziała – chyba nie doceniam tego co mam, a to spotkanie ma mi uświadomić, że jesteś nie wart uwagi.

– Cieszę się, że się zrozumieliśmy. – Uśmiechnął się trochę łobuzersko.

– Radź sobie sam – powiedziała, robiąc krok, oddalają się od niego, choć czuła, że powinna była walczyć na polu. Jednak odpuściła, co spowodowało smutek. Nienawidziła przegrywać z życiem.

– Dziękuję, że tu się pojawiłaś – spojrzał na wystawę sklepu muzycznego – polujesz no coś z tego?

– Na kubek gorącej czekolady i dobre ciacho – rzuciła oschle przez ramię, nie zwracając uwagi, że patrzył się na instrumenty za szybą. Chciała już zatkać sobie uszy, by nie słyszeć jego słów.

                – To taka propozycja wyjścia do kawiarni? – Zrównał z nią krok.

                – Kim ty jesteś, hm? – Zatrzymała się, marszcząc brwi, a na jej czole pojawiła się mała zmarszczka.

                – Traktuj mnie tak, na co zasłużyłem.

                Kiwnęła lekko, głębiej wkładając dłonie do kieszeni kurtki, zastanawiając się nad tym wszystkim, lecz już nic nie rozumiała. Miała ochotę go zniszczyć, nakrzyczeć, wyrwać wszystkie włosy z głowy, ale nie mogła zaprzeczyć, że zachciało jej się śmiać. On ją zaskoczył, rozdrażnił i chyba osiągnął swój cel. A wszystko to było takie dziwne, szybkie i niespodziewane, jakby wyrwane z kontekstu. Nie mogła uwierzyć, że działo się to naprawdę. Dla pewności spojrzała na niego i zamknęła powieki, by znów je otworzyć i nadal, mając przy boku taką osobę, jaką był Ashton. Z drugiej strony chciałaby, żeby to był tylko sen.

***

Kompletnie nie miałam pomysłu na rozdział. Było ciężko. I nawet sama się zaskoczyłam. 
Mam wrażenie, że nie wyszło jak powinno, ale publikuję, bo mogę się rozmyślić i wykasować. 
Chyba wyczerpałam się w dialogach i nie potrafię już więcej nic napisać. ;) 
Każdy kształtuję tę historię, dzięki komentarzowi i za to dziękuję!