15. I czujesz, że musisz.

Stay With Me 

Przypadkiem Cię spotykam

            

          Dziewczyna z wielkim zauroczeniem wpatrywała się w wystawę sklepową, obserwując jeden przedmiot, o którym marzyła. Chciała całkowicie pochłonąć się w muzyce, być częścią pięciolinii, na której działy się cuda, zbudowane z nut, a nawet wychodzące po za szereg nich. Jednak ona sama stanowiła problem. Nie potrafiła otworzyć swojego szaleństwa, częściej domykała jego drzwi i przykrywała perfekcjonizmem, tak by nikt nie oburzył się na widok jej czynów. Niszczyła tym swoją osobowość i raz na jakiś czas, w samotną noc, rzucało się to jej do głowy. Wstydziła się siebie, swojego postępowania. Była statyczna, jednak niekiedy ktoś dostrzegał w niej rąbek tęczy, ukryty pod długim płaszczem.

Innego dnia uśmiechała się na samą myśl, że umiała skutecznie psuć sobie humor, pogłębiając się w samotności. Gdy była smutna, potrzebowała rozmowy, lecz właśnie wtedy nikt nie zwracał uwagi na jej przygnębienie. Była sama, bo taką właśnie drogę wybrała. Ludzie nie lubią nieszczęśliwych pesymistów. Gdyby wszyscy tacy byli świat byłby niesamowicie szary i pusty. Nie mieliby celu, nadziei. Panowałby smutek. Brnęlibyśmy we mgle jak zagubione chochoły, nie mające nadziei, a przecież to właśnie ona pozwala nam jeszcze raz wstać z upadku!

Ciepły oddech odbił się na szybie, więc Ags zdała sobie sprawę, że zbyt blisko przysunęła swój nos do niej i odsunęła się natychmiast. Ludzie wokół mogli uważać ją za psychopatkę, którą była, prawda? Kto normalny ma w sobie tyle sprzeczności, komplikacji i filozofowania? Zaśmiała się pod nosem, będąc dziś szczęśliwa z braku bliskiej osoby przy sobie. Choć czasem tęskniła, by ktoś sam zaczął przyczepiać się do niej, jak magnes jest otaczany przez opiłki żelaza. Chciała być takim człowiekiem, który za każdym razem przyciąga ludzi. Może zdarzało się to kilka razy, lecz ona raczej zaślepiona swoim charakterkiem, odpychała ich. Tak jak w przypadku Daniela…

Miała ochotę wyrzucić ze swoich myśli swoje zachowanie i zacząć nauczyć się żyć od początku. Chciała naprawić tyle błędów, aczkolwiek co minęło, nie wróci. Mogła tylko przeć do przodu. Nie dało się wziąć nożyczek i przeciąć zahamowania. Potrzebowała pasji, czegoś, czemu mogłaby oddać się z największym poświęceniem. To coś nie byłoby obowiązkiem, byłoby czymś znacznie większym, jakby przypisanym do osoby. Pomagałoby pozbyć się niechęci i byłoby sensem istnienia.

Odetchnęła jeszcze raz i odwróciła się, by zdążyć zaobserwować, że drzwi sklepu otworzyły się ostro i po schodkach zbiegł jakiś chłopak. Jego myśli błądziły  chyba gdzie indziej. Nieobecnym wzrokiem spojrzał na nią, podnosząc lekko głowę. Spotkali się wzrokiem przez moment. Zauważyła zdenerwowanie, czystą nienawiść do świata. Poczuła się, jakby czytała w jego oczach panujący tam nastrój. Najdziwniejsze było to, że mimo półcienia, w którym się znajdowali poznała je, a raczej rysy twarzy kogoś jej przypominały. Coś w nich nie pasowało – nastąpiła zmiana, jakby nabrał rysów poważniejszych. Zakurzyły jego twarz troski, przygnębienie i dziwne zmartwienie. Zmrużył oczy, gdy przeszedł bliżej i nawet nie zatrzymał się przy niej. Czuła się zawiedziona, bo od razu napłynęło do niej tyle myśli, więc nawet nie myśląc co robi zawołała:

– Ashton?

Jej delikatny głos przebił ciszę panującej na tej uliczce, jakby przedarł się przez, dzielącą ich odległość, ominął spadające płatki śniegu i dotarł do uszu chłopaka. Przystanął, chyba otrząsnął się z szoku, jaki wywołało w nim to imię, wypowiedziane przez te zaróżowiałe i lekko popękane, przez mróz, usta. Bardzo powoli obrócił głowę w jej kierunku i uchylił kaptur z głosy, spod, którego wylały się włosy. Biały puch, wirując, już osiadł na nich.

– Hm? – powiedział, lekko zagubiony.

– Nic – odrzekła powoli, spuszczając wzrok. – Pomyliłam cię z kimś.

– Okay – wyznał, próbując dostrzec jej twarz schowaną za grubym szalikiem. – Ags…

W ułamku sekundy nabrała powietrza, a serce przyspieszyło, ze zduszonym zdziwieniem spojrzała wprost w jego ciemne oczy i natychmiast przygryzła wargę, mając nadzieję, że nie wyrwie się jej jakiś złośliwy pisk i pozostanie ostrożnie na miejscu. Miała ochotę rzucić się na szyję osobie, której nawet nie znała. To było dziwne uczucie. Nie spodziewała się, że może znów wyjść po za ramy siebie, swojego beznadziejnego poczucia powagi. Ta myśli, według niej była dość absurdalna i w pewnym sensie objęta cenzurą. Zaśmiała się szczerze, przymrużając charakterystycznie powieki, ukazując swoje uzębienie.

– Mogę się do ciebie przytulić? – powiedziała, nim zdążyła zakneblować sobie usta.

Uśmiech, który pojawił się na twarzy blondyna, przewiał wszystkie zmartwienia, pozostawiając ślad zszokowania, a także szczerej radości. Na tym bezludny miejscu zabrzmiał głośny śmiech dwojga ludzi. Był niczym dzwon z wieży, ogłaszający godzinę, lecz jakże ważną! Czuł, że takiej dziwnie nieobliczalnej osoby, jak ona nigdy się nie zapomina. I w tym momencie rozwiała w kąt złe wspomnienia i nieudane plany. 

Na chodnikach zalegał śnieg, tworząc jeszcze większe zaspy, ale dziś nikt nie mógłby zakopać się w nich, zapomniany. Zaciszną uliczkę, schowaną i zapomnianą owiał mróz, lecz przy jednej witrynie sklepowej, dwoje serc rozpoznało siebie i wypełniło każdy zakątek magicznym blaskiem. Niespodziewanie w oknach zapaliły się świąteczne lampki, a może gdzieś na niebie zaświeciła mocniej jedna z gwiazd.

 

***

Miało być w tamtym tygodniu, lecz wichury pokrzyżowały plany i jest teraz. :)
I ktoś się pojawił.
Urozmaicił.
Opanowała mnie dziwna radość i optymizm, kiedy wróciłam do domu i przełożyłam to tutaj.
 Brakuje mi ósmego dnia tygodnia, by nadrobić to co zalega, niestety.
Mam nadzieję, że Wasze postanowienia noworoczne zaczynają wchodzić w życie, lepiej niż u mnie. ;)

I ta liczba 8800 wyświetleń zrobiła na mnie wrażenie, gdy tu zajrzałam.
Chciałabym poczęstować Was tą moją rzadko spotykaną radością!