14. Ale wciąż czegoś pragniesz

Paolo Nutini - Iron Sky

Biel krąży wokół, przenosząc w marzenia

Delikatne, srebrzyste płatki bieli opadały z wdziękiem na szare płyty chodnika, oświetlone delikatnie przez uliczne lampy. Świat nocą o tej porze roku wyglądał przyjaźniej, nie straszył brakiem blasku w kolorach miasta. Był niczym wyjęty z opowieści bajkowych. W wirujących płatkach śniegu można było doszukać się odzwierciedlenia wróżek, tańczących w swoim własnym powolnym rytmie, tak dobrze zgranym z lekkim podświetleniem. Ulice błyszczały w takich chwilach, nadając charakter niesamowitości, jednak nie każdy potrafił zachwycać się takim widokiem, bo mroźne powietrze niemiło drażniło w nozdrza i ochładzało odkryte miejsca na twarzy, gdzie nie nasunięto ciepłej czapki, ani szalika. Włosy wpadające w oczy, niekiedy oprószał śnieg, zamieniający się w wodę, gdy tylko ciepły oddech wydobył się wprost z ust dziewczyny.

Mimo tego uroku, otaczającego ją w zakątkach ulicy, która zachwycała swoją wyjątkowością, chciała dostać się do ciepłego kąta w mieszkaniu, zatapiając się w pluszowym kocu z kubkiem kakao, rozgrzewającego zziębnięte ręce. Lubiła siedzieć w takimi miejscu, w którym jedynym światłem były kolorowe lampki, dodające niezwykłego romantyzmu. Przyzwyczaiła się już do swojej samotności i pustego mieszkania, gdy wracała z zajęć, pracy, czy chociażby z biblioteki. Ta pustka dawała jej przestrzeń na rozwijanie siebie, swoich pasji i dodawała jakiejś wiary, by dalej wypełniać niezapełnione półki, nowymi doświadczeniami. Od jakiegoś czasu starannie układała każdą osobę, przedmiot, czy miejsce na swojej wyimaginowanej szafeczce wspomnień i nie starała się ich odkurzać, bo i tak za jakiś czas zasiądzie na nich ten sam pyłek.

Przekręciła klucz w drzwiach do swojego małego mieszkanka i zaświeciła natychmiastowo światło, by tajemniczy mrok, stał się jaśniejszą pewnościom porządku. Westchnęła na widok pozostawionych ulotek na małym stoliku obok wieszaka. Nie miała siły zrobić z nimi porządku, a wszystkie reklamowe gazetki brała z zachłannością, by stworzyć kolarz na obskurne drzwi sypialni. Wybrała się zaraz do tego pomieszczenia, by móc rozkoszować się ciepłem, lecz jej nikłą radość, zakłócił szelest w kuchni. Przestraszona wyjrzała z pokoju. Miała nadzieję, że to był jednorazowy ruch reklamówki foliowej, pozostawionej z zakupami. W domu nie mogła spodziewać się niczego innego, więc uspokoiła się, jednak na wszelki wypadek zgarnęła pierwszą lepszą rzecz, która rzuciła się jej w ręce. W końcu wszystko mogło być możliwe. Skierowała kroki do pomieszczenia i zaraz podskoczyła z przestrachem, upuszczając książkę, którą wzięła w ręce.

– Daniel! – wrzasnęła.

– Aj. Przysnęło mi się – powiedział zmieszany chłopak, mrużąc oczy pod wpływem światła z sąsiedniej sypialni.

– Co ty tu robisz? – zapytała Ags, trzymając się teatralnie za serce.

– Klucze zawsze da się dorobić.

Daniel uśmiechnął się do niej łobuzersko na co tylko prychnęła, odwracając wzrok, by czasem się nie roześmiać.  Patrząc w te przenikliwie brązowe oczy, które miały w sobie nutkę żartu, było to trudnym wyzwaniem. Nie można było ukryć faktu, że zaczynała je uwielbiać. Nawet zaczynało troszeczkę ich brakować. Nie wytrzymała długo jego znaczącego spojrzenia i zaśmiała się w głos.

– Nigdy mi nie dasz spokoju – westchnęła, opanowawszy się, choć w oczach grały jej ogniki.

– Nigdy, zapamiętaj – powiedział Daniel, udając powagę.

– Dlaczego? – Zmrużyła powieki. – Dlaczego mnie tak męczysz, hm?

– Bo lubię – droczył się.

– Co za odpowiedź – podsumowała – kreatywniej, proszę.

– Ty nadrabiasz tym, ja mam minimalny poziom tego czegoś. – Uśmiechnął się, siadając na kanapie.

– Jasne – powiedziała nieprzekonana. – Może odpuścisz i przestaniesz kłamać?

– Z przyjemnością – odpowiedział hardo.

– Serio? Nie wierzę.

– Może i nie, Ags. Lubię jak się uśmiechasz – zmienił szybko temat, ale tak niefortunnie ją zaskoczył.

– Hm? Przesłyszałam się?

Spotkała jego miłe spojrzenie i nie dostrzegła w nim jakiekolwiek ironii, czy sarkazmu. Był poważny. Obdarował komplementem jej osobą, patrząc przez chwilę, jakby zamglonymi oczami. Zestresowała się. Czuła się dziwnie przebywając z Danielem w tej chwili. Nie wiedziała jak zareagować i wolała uciec od tego.

–  Chyba powinieneś już pójść – nieśmiało zaproponowała, odwracając wzrok, gdy ta cisza stała się przytłaczająca do bólu.

– Racja. – Chyba speszył się swoim wyznaniem, bo natychmiast wycofał się. Udał, że wcale nie ugodziła go uwaga Ags o wyproszeniu z jej mieszkania. Uśmiechnął się na pożegnanie i pomachał pękiem dorobionych kluczy, zostawiając je na stoliku, obok kolorowych papierów.

Miała rację, przesadził i doskonale wiedział, że szatynka nie była gotowa na to co chciałby jej jeszcze dopowiedzieć. Zamilkł i wyszedł szybko, zarzucając w tym pośpiechu kurtkę, wskakując w zimowe buty, zapominając o czapce. Nie miał do tego głowy, stwierdził, że dziś posunął się za daleko, dlatego ulotnił się, zostawiając widoczny ślad swojej obecności w postaci zwykłej czarnej czapki. Ale czy tego właśnie pragnęła?

***

Zła aura chyba mnie opuściła. Jest o co walczyć i starać się skończyć to co zaczęłam. Nietrudno da się zauważyć, że dodaje rozdziały, gdy coś idzie mi z oporem. ;) Dziś jest inaczej. I są dialogi! W niektórych przypadkach obietnice są dobre, dlatego postawiłam sobie takie ultimatum i dziś jest rozdział!

 Jeszcze w 2014 roku!

Korzystając z okazji, chciałabym złożyć Wam, każdemu z osobna, życzenia na Nowy Rok 2015.

 By ta cyfra kojarzyła się Wam lepiej, niż ta, która odchodzi. By w nadchodzącym roku, wszystkie trudności stawały się łatwiejsze do pokonania i nadzieja nie opuszczała Was, w waszych celach. Wierzę, że gdy tylko postawimy sobie wyraźnie poprzeczkę, damy radę do niej sięgnąć, a nawet przeskoczyć.
 Byście w to nie zwątpili!

Wszystkiego dobrego!

I tak podsumowując - chciałabym jeszcze raz sprawdzić ilu Was jest.
 Dajcie znak w ankiecie na górze, po prawo. ;)