13. I cofajac się niczego nie osiągniesz

Dan Croll - From newhere

Od czasu do czasu zostaję trochę w tyle

Dotknęła palcem zimnej powierzchni marmurowego pomnika. Przejął ją dreszcz. Nie wiedziała, czy to zasługa kropel niedawnego deszczu, czy to tylko jej wymysł, ale poczuła się dziwnie. Nigdy nie miała okazji się tu pokazać. Zresztą, uciekła stąd zaraz po wydarzeniach. Nie umiała patrzeć na to wszystko bez niego. A może potrafiłaby gdyby była silniejsza i nie wybierała ucieczki? Chciała pokazać sobie, że jest nie do strącenia  i potrafi wyrwać się z tej pustki, ale zdążyła się przekonać, że zostawiła skrzydła w rodzinnym domu.

Czuła się nieswojo powracając na stare śmieci. Miała tylko cichą nadzieję, że długo tu nie zostanie. Nie chciała być zauważona. Przyszła się tylko przekonać, że da radę wrócić i przywitać się z tym co tak pośpiesznie zostawiła. Przekonać sama siebie, że nic się takiego nie stało, a może nawet pozbierać resztki porcelany, która tworzyła jej osobę? Nie można tak łatwo zapomnieć, nawet wtedy, gdy dobrze się to maskuje i próbuje udowodnić, że się o tym nie myśli. Jednak wciąż w głębi to kłuje.

Zamknęła oczy i wystawiła twarz ku niebu, narażając się tym samym, aby chłodny wiatr rozwiał jej długie włosy. Zakręciła się wkoło, nie zastanawiając się, że jest w takim miejscu, gdzie jej zachowanie mogło wydawać się niewłaściwe. Próbowała ukoić nerwy i spróbować nie płakać, jednak jedna mała łza spłynęła po policzku, znikając zaraz, dzięki podmuchowi. Jednak uczucie szczypania nie umknęło tak zgrabnie. Przyłożyła dłonie do policzka. Myślała, że przybywając tutaj pozbędzie się tego dziwnego poczucia niespełnienia cudzej prośby, jednak tak się nie stało. Nie przeszło jej. Spojrzała na grawerowane litery, układające się w imię najbliższego przyjaciela. Przez chwilę straciła ostrość ich, ale zaraz przyjrzała im się lepiej, by po chwili uciec wzrokiem. Bała się, że patrząc na nie wywoła w sobie jeszcze większy ból i wspomnienia beztroskiej radości, która odpłynęła na okręcie w nieznane. Ziemia u jej stóp była ciemna, jak jej stan umysłu. Czuła, że nie ma w sobie już światła. Ktoś je zagasił, zdmuchnął. Ona mu na to pozwoliła i była to tylko jej wina. Jednakże nie można obarczać się winą za to co się wydarzyło i już nie wróci. Patrząc w tył nic nie zmienisz. Szkoda czasem, że nie ma przycisku z napisem – replay. Byłoby zbyt pięknie. Ale gdy chce się nadal utrzymać się taki urok należy patrzeć w przyszłość z blaskiem w oczach, nadzieją na naprawienie błędów dobrymi uczynkami.  

– Pewnie teraz się ze mnie śmiejesz, nie? – zapytała cichutko, tak by nikt nie powiedział, że postradała zmysły. – Zawsze się śmiałeś. 

Chciała wyrzucić swoją bezradność przez gniew. Tylko na kogo mogła się denerwować? Na siebie samą. To ona doprowadziła do tego, że z trudem mogła się pozbierać. I to przez ten głupi gniew straciła wszystko, przez swój upór i swoje lekkomyślne zachcianki, i słowa, których teraz żałowała.

Przykucnęła, nadal nie patrząc na pojedynczy szary pomnik.

–  Wiesz…. Ty przecież nigdy nie lubiłeś marmuru. Śmiałeś się, że to jest zbyt wykwintne, jak na takich marnych człowieczków, że to przytłacza. – Głos ponownie ugrzązł jej w gardle, ale tylko na sekundę, by powiedzieć jedno maleńkie słowo, które zwykle przychodziło jej z łatwością. Być może dlatego że go nadużywała. – Przepraszam – wyszeptała – za to, że załamałam się.

                To był ten akt pokuty, by przyznać się do swojej słabostki, wiedząc, że gdyby gniew opadł, wszystko wróciłoby do normy. Piotr nigdy nie kazałby jej się smucić. Odczuła, że jednak coś się zmieniło, jakby zrzuciła ciężar ze swoich pleców. Jakby po tych słowach zrobiło się zdecydowanie lżej. Potrafiła się już uśmiechnąć i zobaczyć więcej słońca pośród tych mgielnych dni. Zastanawiające jest to, że maleńki promyk światła przebił w tej chwili szare chmury i pokazał, że nawet je, da się przebić.

 ***

 

W tej chwili każdy zasługuje z mojej strony na podziękowanie, że czekał. 

 Może nie będę owijać w bawełnę i powiem od razu co leży na sercu. Zastanawiałam się nad całkowitym wykasowaniu tej historii, która jest tak banalna... Zresztą, przez ostatni czas wydawało mi się, że cokolwiek robię, robię to źle. Uciekałam za każdym razem. Brakowało całkowicie sił. Jestem jakaś nieodporna na krytykę i gdy ktoś na mnie naciera, muszę być w stanie się jej oprzeć i nie denerwować się.

 Musi upłynąć jakiś czas, bym mogła na to spojrzeć inaczej.

  Udało się jednak - wróciłam.

 Jednakże nie wiem co począć dalej. Czy zaprzestać? Ktoś poradził mi, żebym zaczęła pisać taki "pamiętnik" z refleksjami, jednak smutno by było gdybym zostawiła Ags samą. Stoję pod wielką bramą, za którą kryją się trzy drogi. Niby wybór jest prostu, jednak...

 Nie wiem, czy być może całkowicie zrezygnować z pisania? 

Jest jakiś sens przekazywania tego co myślę na bloggera?

 Może wystarczy tylko plik worda, który za jakiś czas bezpowrotnie trafi do kosza?   

Czasem to wszystko wydaje mi się strasznie śmieszne. : )