7. I było jak w bajce

*  Taki kawałek, który pomógł mi ten wpis stworzyć - Extreme more that words 

Więcej niż proste słowa

            Nie potrafiła nic z tym zrobić. Ze swoimi uczuciami, które, jak na złość zaczęły wypływać na wierzch jej chaotycznej duszy. Nie wiedziała jak wyjaśnić tę zaistniałą sytuację. Nie potrafiła racjonalnie myśleć w tej chwili. Czuła się skrępowana, zawstydzona zachowaniem jakie przedstawiła. Tak naprawdę była nikim. On nawet nie powinien tu stać przed nią i czekać na jej ruch. Jej wzrok błądził po ziemi. Zatrzymała na dłużej oczy w miejscu, gdzie spoczywały jego buty. Białe, niezniszczone, jedne z wielu. Nie to co jej.

           Jedna, samotna łza spłynęła po jej policzku. Była przejrzysta, kryształowa i pokazywała piękno oraz smutek. Słony płyn powodował niemiłe uczucie na jej skórze, ale nie miała siły by go zetrzeć ze swojej twarzy. Nie chciała pokazać słabości, a jednak to robiła. Na przekór sobie. Musiała się ukryć – wciąż kłębiły się w jej głowie takie zagubione myśli. Jego wzrok był niczym promień słońca na czystym niebie, który rozjaśniał najciemniejszy mrok. Uśmiechnął się łagodnie i nie wiedząc czemu tak postępuje, podszedł bliżej. O dziwo, nie wystraszyła go swoim zachowaniem. Smutek, łzy świadczyły o czymś więcej. Miał wrażenie, że teraz mógłby odkryć jej największe tajemnice, wykorzystać sytuacje. Chciał zaspokoić swoją ciekawość.

          Poczuła jego zapach, który dawał jej poczucie bezpieczeństwa. Zapomniała, jak to już jest mieć coś takiego przy sobie. Co znaczyło to słowo dla niej? Zawsze było pustką, bezgraniczną. Pragnęła zatopić się w silnych ramionach i trwać. Znajdować się w kącie zamkniętym dla innych. Odizolować się od natarczywych ludzi. Bała się tylko, że Ashton nie spełnia tych wymogów, jej oczekiwań. To co zaczarował mogło prysnąć niczym bańka mydlana. Życie już takie jest. Miała Daniela, ale to nie było to samo. Przy nim musiała zachować twarz i spokój, jednocześnie pokazywała swoją szczęśliwą buźkę. Teraz brakowało jej słów na określenie stanu, który zawładnął jej ciało i umysł.

           Ashton był dla niej obcy i wcale nie powinien wtrącać się w jej życie. Ba! Nawet nie mógł jej znać. Powinna go obchodzić tyle, co zeschła bułka. Nie miał prawa wytrącać jej z równowagi. To przez ten wiatr, to przez pogodę! Takie rzeczy mają wpływ na samopoczucie człowieka. Tłumaczyła sobie, że to nie jego sprawka.

           Niepewnie podniosła głowę do góry i zatrzymała swój smutny wzrok na jego podbródku. Nie potrafiła, z tej odległości patrzeć mu w oczy. Nie odważyłaby się na taki czyn. Te oczy mogły zrobić jej krzywdę. Obserwować i badać.

           – Dlaczego? – zapytała szeptem, który uleciał zwiewnie z jej ust, jakby napędzany wiatrem. Tylko on mógł usłyszeć to jedno słowo. Nie zrozumiał. Poznało to po jego skupionej minie. – Dlaczego tu jesteś?

           – Jestem – uśmiechnął się kusząco – dla ciebie. Nie bój się.

          Również szeptał, jakby bał się, że ta mała wymiana uwag dojdzie do uszu nieznajomych ludzi. Obcy mogli wszystko zepsuć, rozdeptać, a co gorsza roznieść. To była największa udręka dzisiejszego świata.

          Ona kryła się w cieniu, a on, mimo tego codziennego chaosu, który panował w jego życiu, wolałby czasem odpocząć. Uwielbiał być w centrum, ale przy niej ten stan schodził na drugi plan. Stawało się to tłem dla innych doświadczeń, głębszych i więcej znaczących. Nie rozumiał sam siebie. Nie mógł dotrzeć, dlaczego właśnie ona. Co miała w sobie takiego magnesującego? Chyba tylko siebie. Chciał odkryć drugie dno, które w tej chwili przed nim minimalnie ukazała.

            Jego dłoń podniosła się i spoczęła na jej policzku. Pierwsze wrażenie to ciepło, delikatność dużej dłoni oraz łaskotki. Zaśmiała się przez łzy. Wciągnęła nozdrzami jego zapach, wsiąknęło w nią ciepło. Była gąbką, która wsysa całą wodę. Czuła się inaczej, jakby przepełniło ją ciepłe powietrze rozgrzewające zakamarki zmarzniętej duszy. Była balonem, który poczuł wolność od wszystkich codziennych spraw. Chciała zagłębić się w tym uczuciu i zamknęła oczy. Zobaczyła, w swoim świecie niebo usłane gwiazdami, do którego zbliżała się nieznacznie. Było to najmilsza rzecz jaka mogła się jej zdarzyć. Z uśmiechem na ustach dokonywała niemożliwego, a cała rzeczywistość została za zamkniętymi powiekami. Kciuk palca sunął po jej policzku i zarażał ją swoim ciepłem. Musiała otworzyć oczy, by widzieć naprawdę.

            – Pokażę ci niebo. – Usłyszała szept przy swoim uchu. Rozgrzewające powietrze dotarło także tam. Drgnęła z przyjemnością w tej kąpieli. Piana, bańki mydlane – właśnie to przyszło jej na myśl. Zawsze wiedziała, że wyobraźnia to prawdziwy skarb i tego nikt nie może jej zabrać. Mogła marzyć, stwarzać swój nowy i lepszy świat. Tam nie miał prawa wedrzeć się smutek, który uwielbiał utrudniać życie. W jej własnym kuferku myśli było miło, beztrosko, każdy poczułby się tam wyjątkowy, nawet gdyby przypadłaby mu rola złego czarownika. Otworzyła szeroko oczy. To nie była wyobraźnia. Na swoich plecach poczuła czyjeś ręce. Nie przeszkadzało jej to. Powolutku krążyły wokół jej tali. Zaczynała przyzwyczajać się do jego dotyku, uczucia, które wkładał w każdy ruch palców. Jego zachowanie mówiło jedno - tu jest twoje miejsce.

              Nieświadomie upuścił kartkę papieru z portretem jej przyjaciela. Zafalowała niesiona przez wiatr, chciała ułożyć się na płytkach chodnika, ale silniejszy podmuch zabrał ją wyżej. Ostry wiatr zabrał ją dalej, ku sklepieniu. Jakby leciała ku niebu, gdzie ktoś na nią czekał. Mogła wpaść wprost w jego ręce. Taki mały akt pożegnania .

  Mnie już nie ma, a ty się wciąż uśmiechaj. 

             Ponure, sine chmury zakrywały radość wszechświata – słońce. Ono zawsze potrafiło odegnać złe sny w nicość. Było zwiastunem poranka. Dziś ziemię owinął gruby kożuch mroku. Tym razem, gdzieś, między kłębami szarości przedarł się promyk słońca dający nadzieję, że taki dzień bywa ulotny i jutro może wyjść słońce. A może to było błogosławieństwo?

  

***

Przepraszam za opóźnienie, ale nie potrafiłam tego skończyć. Każdemu kilka dni odpoczynku jest potrzebne, by spojrzeć na to "świeżym" okiem. To muzyka pomogła mi się skupić i napisać właśnie ten kawałek z ich życia. Rozdział miałam dodać wcześniej, ale skutecznie przeszkodziła mi burza. Nie chodzi, że się jej boję, ale mam wtedy "manię anty używania technologi". 
Dziękuję za Wasze komentarze. 
To one utwierdzają mnie w tym, że mam tę historię skończyć.
Przyznam się, że ja też mam małe wątpliwości co do Ashtona...