9. Ale wiedzieli w duszy

Jesteśmy tak do siebie podobni, jednak każdy z nas jest inny inaczej 

                

               Gdyby przypadkowy przechodzień spojrzał jej teraz w oczy, zauważyłby zaślepioną nadzieję. Tak brzmiało by jej drugie imię, według niego. Nieme imię. Tak określiłby jednym słowem stojącą samotnie dziewczynę.

               Mała zmarszczka na jej czole i uśmiech, który wyglądał jakby przykleił się do jej twarzy, utwierdziły by go w przekonaniu, że dziewczyna jest poruszona zbliżającym się wydarzeniem. Całą swoją sylwetką zdradzała napięcie. Była niczym miedziany drut, przewodzący energię, która wciąż czyniła koła w jej obiegu. Gdyby ją dotknął, udzieliłby się w nim energia.

               Była jedną z wielu, i z zapartym tchem czekała na choćby jedno spojrzenie, jeden uśmiech. Było to dla niej śmieszne, ale i realne. Nie chciała być taka jak one wszystkie. Chciała być wyjątkowa. Jedyna w swoim rodzaju, taką jaką się zapamiętuje, gdy chociaż raz się ją zobaczy. Chciała się wyróżniać pośród tysiąca szarych barw. Pomalowałaby się na jaskrawą zieleń!

               Zwykle wybuchała śmiechem, widząc tyle rozkojarzonych twarzy, śledzących jakikolwiek ruch na scenie, tak jakby był to ich ostatni obraz w tym świecie. Teraz była niemal taka sama jak one. Jednak nadal potrafiła zachować się tak jak zwykle. Niestłumiona myślami, które mówiły, że za chwilę na podeście wystąpi pewna czwórka. Czekała jednak z poczuciem, że on czeka by ja zobaczyć. Chciała na to dowodów, musiała jednak je sama sobie stworzyć, dopóki on tego nie zrobi. Była głupia, naiwna – wyrzucała sobie, ale wciąż się śmiała. Przecież to nie, prawda? Prawdziwe uczucia zanikają w tym świecie, nie mają prawa bytu, albo zostają strącone, gdy wypuszczą pierwsze pędy. Dzisiejszy świat biegnie do przodu, a ona nie jest w stanie zatrzymać go nawet o kilka sekund. Choć wydawało się jej, że był moment, który trwał o wiele dużej, niżeli powinien. Tak jak w matematyce. Miedzy zero, a jeden jest nieskończenie wiele liczb, tak i w życiu, jedna chwila trwa nieskończenie długo. Dopóki się ją pamięta – przypomniała sobie. Nić bywa dobra do dobrych wspomnień, a te złe, które za wszelką cenę chciałby się odrzucić od siebie, wciąż wykuwają dziurę w duszy. Ona postanowiła zapełnić ją czym innym. To co minęło nie ma prawa rządzić jej dalszym losem!

                 Obróciła się wokół własnej osi, radując się jak dziecko. Potrzebowała tak banalnych, rzeczowych słów od człowieka, którego nie znała, a nawet nie powinna znać. Był strasznie ludzki, a ona nadawała mu barwę bajek, opowieści jej wyobraźni. Tutaj mógłby mieć nawet spiczaste uszy elfa, skrzydełka zrobione z pyłku, a nadal mówiłby tak bardzo ludzkim głosem, tak przywiązanym do ziemi, który tworzyłby dla niej bajkę.

                  Nagle z zamkniętymi oczami usłyszała pierwszy dźwięk, a później im dłużej trwała ta chwila, tym odkrywał ich głębię. Stawała się częścią tej ulotnej historii. Pomyślała – chciałabym być Twoją impresją. Czy to nie pięknie brzmi? Śmiałą się sama do siebie, łapczywie chwytając melodię. Z półprzymkniętych powiek nie widział nic, prócz twarzy roześmianego chłopaka. Teraz pewnie robił taką  śmieszną minę, którą od razu przywołała. Ludzie pomyśleliby, że jest obłąkana, a ona tylko była w swoim świecie marzeń, a może także i jego?

                  Robił to, co mu najlepiej wychodziło – tak to określała. Perkusja, rytm to jego życie. Nie wiedział sam, czy jest tu tylko fizycznie, choć czuł każde uderzenie, choć czuł zmęczenie, ale też dziwną radość z tego co robił. Przez cały czas w jego umyśle krążyła nadzieja, że jest tu ona. Chciałby ją zobaczyć. Na pewno rozpoznałby tę nietypowość jej obecności pośród tylu prawie identycznych twarzy. Wyjątkowa? Dlaczego, tak by ją nazwał? Bo po prostu taka właśnie była. Gdy tylko skończyli wystąpił na przód sceny, by pod pretekstem ukłonu, przed wiwatującą publicznością, zobaczyć choć znikające pasmu jej włosów. Nerwowo rozejrzał się przez moment po fali tłumu. Już go tak nie cieszył, przeczesywał oczyma ludzi, mając jedną prośbę – bądź tu…

                 W życiu często otacza nas opieką podświadomość. To ona wykazuje, że potrafimy zobaczyć osobę, która patrzy na nas, pożerając wzrokiem. I właśnie w tej chwili Ags otworzyła oczy. Nie czuła się komfortowo, gdy ludzie popychali ją łokciami, drgali to tu, to tam. Napotkała przez chwilę to upragnione spojrzenie i drżąc pod wrażeniem odwróciła się lekko. Czuła, że coś pęka, albo się napina. Straciła siłę, by tu zostać. Było tu zbyt dużo emocji, pragnień i nadziei. Przepychała się przez tłum do wyjścia. Musiała odejść z stąd. Gdyby on dowiedziałby się, że jej bardziej zależy niż powinno… Jego miejsce jest daleko stąd!

                 Prawie krztusząc się z nadmiaru siebie wybiegła na ścieżkę, prowadzącą do plaży. Zakopywała się w białym, miękkim piasku, ale szła dalej. Tak, gdzie jest sama. Pośród tysiąca różnych obcych twarzy czuła, że jest częścią z nich, musiała oddychać tym samym powietrzem, a czuć zupełnie co innego.

                 Zamknęła oczy i wpadła w czyjeś ramiona. Przytuliła się mocniej czując ten znany zapach. Znajoma dłoń zawędrowała w jej rozczochrane włosy, gładząc jej głowę. Zacisnęła kurczowo swoje dłonie na jego koszulce.

                –  Ags – wyszeptał – już jest dobrze.

                –  Nie – odrzekła – nie dobrze. Daniel…

                –  Jestem tutaj.

                –  Właśnie. – Oderwała się od niego, czując, że wolałby się przytulać do kogo innego. – Nie możesz tutaj być.

                – Co? Co się stało?

                – Idź. – Wskazał mu drogę ręką. – Ja muszę pomyśleć.

                Zdobyła się na uśmiech, ale w duszy cierpiał. Nie mogła złapać tchu, dusiła się niemymi marzeniami, które mogłyby się spełnić. Nie mogła zapanować nad sobą. Tak bardzo pragnęła by na nią spojrzał, by zobaczył w niej to piękno, które powinna posiadać. Może powinna się nim zabawić? Tak byłoby o wiele lepiej. Dla niej i dla niego.

                Gdy oderwała się od natarczywości Daniela, pobiegła na plażę. Położyła się na piasku, nie dbając o nic. Złapała oddech i przymknęła oczy, by otworzyć je ponownie i podziwiać gwiazdy. Wśród nich dostrzegła tez czuprynę loków. Uśmiechał się delikatnie, a ręce chował w kieszeniach. Pozbył się już prowokacyjnej bandany, i wciąż wyglądał na anielskiego chłopca.

               – Można powiedzieć, że utożsamiasz się z piaskiem?

               – Można – przytaknęła. – Wypróbuj.

               Kiwnął głową tylko. Poczuła, że bije od niego niezdecydowanie. Nie wiedział jak zareagować? I dobrze. Już poznał ją na tyle, by stwierdzić, że jest nienormalna. Gdzieś narodziło się pytanie, które wypowiedziała, nie myśląc o tym.

                – Co o mnie myślisz? – Kierowała je do gwiazd, ale on i tak usłyszał.

                – Jesteś wyjątkowa. – Patrzył na nią z góry, obserwując zafascynowany jej twarz, jej oczy, które błądziło nad nim. – Taka kolorowa i inna, ulotna i nieświadomie piękna. Czy godnie cię określiłem?

                –  Chcesz mi dorównać? – zaśmiał się.

                –  Powiedzmy.

                 –  To spójrz tam – wskazała w górę, a on podążył za wyciągniętym palcem wskazującym – ale z stąd.

                 Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale nie znalazł odpowiednich słów. Ona wiedział, że piach, to nie jego dom. Była wyzywająca, taka inna od nieśmiałej Ags. Lubił te dwie złączone ze sobą osobowości. Czekała na jego porażkę. Jednak zaskoczył ją, zajmując miejsce obok i niebezpiecznie blisko ułożył swoją głowę. Jego włosy smagnęły jej policzek. Zatraciła się w tym do końca.

                 – Pięknie tu – wyszeptał. – Z tobą.

                 – Wiesz, że był kiedyś w moim życiu taki ktoś…  –  mówiła cicho i spokojnie   –  kto był dla mnie najlepszym przyjacielem? Razem patrzyliśmy w gwiazdy. Mówił, że jedną z nich będę kiedyś ja. – Umilkła na moment, gdy myślał, że już nic nie powie kontynuowała.  –  A teraz wiem, że on tam gdzieś jest. Patrzy na mnie i cały czas jest. Teraz to wiem. I chciałabym go przeprosić.

                Ashton przetrawił te słowa inaczej, niż zwykle. Pamiętał każde z osobna, i nawet razem. Tworzyły pewną historię, która była dla niego mało zrozumiała. Wiedział jedno, że on taki nie jest. Nigdy by temu człowiekowi nie dorównał. Był słaby. Ukuło go to, gdzieś w środku, ale nie przyznałby się do tego. Ashton chciałby mówić takie rzeczy Ags, jak ten ktoś chciałby być przez chwilę jej gwiazdą, która czuwa, ale czaiło się w nim przekonanie, że nie jest nią i nigdy nie będzie.

               – Twój świat jest inny – wyszeptał.

               – Niby taki sam, ale zupełnie inaczej go postrzegamy – sprostowała.

               – Tak. Jesteś nieszczęśliwa?

               – Teraz nie.

              Oboje spojrzeli sobie w oczy. Ona tak niewinnie, z wyrazem pytania, a on poważnie, jakby intensywnie myślał. Jednak w ich głowach narodziło się jedno – wiedzieli, że kiedyś ma przyjść kres i niezależnie od nich nastąp. On wyraźnie widział tę granicę, ale nie odważył się jej powiedzieć na głos. Wszystko potoczyło się tak nagle. Czuł, że ją oszukuje, ale wciąż tak postępował. Łamał serca i to go bawiło, był arogancki i lubił, gdy tak go nazywano. Tym razem było inaczej, czuł się nieuczciwie, do tego stopnia, że nie potrafił przekazać informacji dziewczynie. Nauczył się dusić pewne rzeczy w sobie.

***

Przyznam, że ten rozdział jest spontaniczny i dzięki pewnej nutce powstał.Jakiej?

Belle

To było to, co towarzyszyło mi przez czas pisania.   

Nie uważam, że ten rozdział jest udany. Myślałam, że wyjdzie zupełnie coś innego, lepszego.
Jednak cieszę się, że znalazłam chwilkę, by coś napisać.
Z góry przepraszam za błędy, czy literówki, ale nie jestem w stanie dziś ich już poprawić.

Mam nadzieję, że nie obrazicie się, gdy w następnym rozdziale zrobię takie małe boom. 

Mam już plan, wystarczy znaleźć siłę by to opisać. Niestety jest ona ulotna. Ale postaram się wykorzystać ją, gdy nadejdzie.
Nie jestem w stanie określić kiedy dodam kolejny.  
Boje się samej siebie i z każdym dniem jest gorzej. Ale wierzę, że dam radę. ;)
A teraz zapytam - może znacie jakiś dobry film, który polecacie obejrzeć? Taki, który jest godny, by go polecać.  Potrzebuję propozycji.
Z góry dziękuję za to, że czytacie, że jesteście, że komentujecie.