3. A ona podała mu dłoń

Ten gest znaczył chyba więcej, niż mogło się wydawać…

             Słońce chyliło się ku zachodowi. Nikt chyba nie powie, że słońce tonące w falach morza jest nudne. Ta magiczna pora zauroczy każdego, nawet wybrednego pesymistę. Właśnie dobiegał koniec łagodnego dnia , a pomarańczowa kula zniżała się do horyzontu. Gładkość błękitu zastąpiły różnobarwne pasma chmur. Napełniały one człowieka cząstka piękna. Lekkie powietrze orzeźwiało. Ludzie nigdzie się nie spieszyli. Spacerowali delektując się chwilą. Teraz świat się dla nich zatrzymał i pozwalał napełnić się siłą zachodu.


                 Dziewczyna w kremowej sukience stała na rozgrzanym piasku u wylotu promenady. Z podwyższenia obserwowała widok, ale czuła w sobie pewien smutek. Czuła się zawiedziona, jak i zarówno zła na siebie. Dlaczego pofatygowała się by tu przyjść? Sama nie potrafiła tego wyjaśnić. Dała z siebie zażartować. Jaka była naiwna! Uwierzyła, że On mówi poważnie? A może to co słyszała było tylko złudzeniem? Ze złością tupnęła bosą stopą w piasek obsypując nim wszystko dookoła. Przyjęła postawę splatając ręce na piersi. Jaka była głupia! Naiwna! Smarkata! Obrzucała się wyzwiskami.


                Już dawno minęła dwudziesta. A go nadal nie było.  Stała tu sama wśród obcych ludzi. Przyszła samotnie oglądać zjawisko. Znów poczuła, że ktoś ją zawiódł, odrzucił, ale wiedziała, że nie może mieć o to pretensji. To była tylko jej wina. Dlaczego tak bardzo udaje się jej nabrać na ludzkie zagrywki ? Jak mogła uwierzyć, że ktoś mógłby ją polubić? Była nieciekawa, sztuczna i niemądra. Westchnęła i usiadła na piasku zrezygnowana. Próbowała zapanować nad uczuciem smutku, ale jakoś nie potrafiła. Zwykle udawała przed innymi, że jest szczęśliwa, ale teraz wszystko wywróciło się do góry nogami. Schyliła głowę i oddała się medytacji nad swoim losem. Była beznadziejna! Po jej policzkach przepłynęła jedna samotna łza i upadła na kryształki ziemi, które z łatwością schowały ja w swoim obliczu.


                Los jednak stał się życzliwszy. Czyżby zrobiło mu się jej żal? Może tak, może nie, ale ktoś ją szukał. Był pewny, że dziewczyna go zignorowała. Tak naprawdę nie wiedział  czym go zachwyciła. Może była taka… lekka, szczera, nieśmiała. Choć ta ostatnia cecha najczęściej jest mało mile widziana. Nie znał jej, nigdy wcześniej nie wiedział, że istnieje, ale "coś" było co go ku niej zwróciło. To "coś" nie dawało mu spokoju, gdy już i tak spóźniony wybiegł z hotelu. Nie znał okolicy i trochę zbłądził, potem szukał… zaginionego motylka, który tak go potraktował. Jak? Zlekceważył! To spojrzenie, którym został obdarowany, ten naiwny wyraz lęku i prośby nie zostało przez niego zapomniane. ona zachowywała się inaczej. Ona była na wyciągnięcie ręki, ale nie potrafił jej schwytać. Czuł cały czas, że musi ją znów zobaczyć. Nawet nie wiedział jak się nazywała! A jak bardzo chciał wiedzieć!


                 Na piasku, wśród kręcących się ludzi, siedział mała postać i rysowała palcem po powierzchni. Kreśliła rysunki, znaki, ale pozostawała w bezruchu, nie miała gdzie się podziać. Była tak blisko, a On uśmiechnął się pod nosem i zbliżył się znacznie. Podszedł od tyłu, więc nie miała szansy go zauważyć. Poznał ją po ruchach, sukience, ale zaskoczyło go to co narysowała. Czy zawsze będzie go zaskakiwać? Jej wątłe palce rysowały kreski, które układały się w bajkę. Widział jej świat. Przez chwilę.

               Ukołysały, uspokoiły ją własne niezdarne rysunki. Kreśliła palcem wzory, kwiatki. Nie umiała tak pięknie oddać świata, jak pragnęła. Grudki piasku tworzyły zamęt zsypując się w dołek. Były oddzielnymi ziarenkami, które nie chciały się jej podporządkować. Uśmiechnęła się do nich pod nosem. Wszyscy lubili jej zatruwać życie i powinna wiedzieć, że plaża również. Nagle poczuła chęć spojrzenia za siebie. Narodziła się z niewiadomej przyczyny. Czuła, że musi i… napotkała na dłoń wyciągniętą w jej kierunku. Ktoś podawał jej rękę jakby prosząc o coś. Zgrabne palce, które otwierały się właśnie do niej. Otworzyła szerzej oczy i zadarła głowę napotykając spojrzenie pewnych, znanych już jej, oczu. Uśmiechnęła się też nieśmiało i pochyliła głowę. Znów się wygłupiła. Po co tu przyszła? czego oczekiwała? Litości? Speszyła się. Jego oczy były niczym rentgenowskie promienie. Skanował jej sylwetkę z wrodzonym uśmiechem uwodziciela. Był pewny siebie, to biło z całej jego postawy. Na jej ustach zawisło słowo przepraszam, którego nie potrafiła powiedzieć. Z skąd się wzięło? Może czuła się winna, że zabiera mu czas, może było jej wstyd, a może wiedziała, że jest tylko następną zabawką? Może tak właśnie czuła się pod jego spojrzeniem? On nie był tego taki pewien. Miał świadomość, że może jej już więcej nie zobaczyć. Używał życia, a ta mała istotka pokazała mu drzwi do innego świata. Był ciekaw co może tam doświadczyć. Ona nie mogła być taka jak inne. Była wcieleniem odmienności, której już dawno nie doznał. Nie wchodziła mu w życie, nie czepiała się, nawet za wiele nie mówiła, nie piszczała na jego widok. Mógłby tak wyliczać bez końca. Nic nie mówiąc, nic nie robiąc powoli wywracała jego świat. 
  
               Dziewczyna założyła pasmo włosów za ucho. Nie miała pojęcia, że każdy jej ruch zapierał dech w piersiach. Przegryzła wargę i drgnęła w jego kierunku. Wyciągnęła swoją dłoń ku niemu. Zawahała się przez moment, gdy już prawie dotykali się palcami i zacisnęła w piąstkę, by po chwili podać mu swoją wyprostowaną dłoń i już pragnąc, by zawsze tak było. Jego palce trzymały jej dłoń. W głębi duszy chciała by nigdy jej nie puszczał.

Taki mały przejaw Boskości.
Anioły są wszędzie.